Posicom – column 1: de wet

Het was me wel weer een weekje. Twee kinderen Lili en Howick, zullen worden uitgewezen en dan wellicht terecht komen in een weeshuis. Losgerukt uit hun vertrouwde Nederlandse omgeving. Politici, die aangeven, dat dit nu eenmaal de wet is. Wetten, die door politici zijn gemaakt. Maarten van Rossum gaf in TV-programma “Laat op 1” m.i. terecht aan, dat je procedures zo moet inkorten, dat men niet jaren kan procederen, waardoor kinderen zich hier wortelen voor het geval dat een gezin wordt uitgewezen. Wat mij en Maarten van Rossum betreft mogen alle kinderen, die meer dan een jaar in Nederland zijn blijven met hun ouders. Wat zal een uitzetting trouwens doen met klasgenoten en andere vriendjes?  Over burgerschap kunnen de verantwoordelijke politici het bijna niet meer hebben met deze kids, zonder bedolven te worden onder hoon. Hoe zullen onze christelijke politici hun beroep op afspraken en de wet verdedigen? Zou hun enige vraag niet moeten zijn: “Wat zou Jezus voor beslissing nemen.” Ik denk, dat Jezus zou beslissen, dat de kinderen mogen blijven, maar daar ik geen lijntje met boven heb, is dit een gokje. De christelijke politici zouden kunnen aangeven, dat kerk en staat gescheiden dienen te blijven en dat is ook wel weer zo. Maar van mij mogen Lili en Howick blijven. En als Lili en Howick dan later ook nog leerkracht hadden willen worden, zou het lerarentekort meteen met twee verminderen.

Maar er is ook goed nieuws. Het ministerie van Onderwijs pakt het lerarentekort voortvarend aan. Plofklassen met 50 kinderen of meer. Leuk, goed idee. De kwaliteit van het onderwijs lijdt daar uiteraard niet onder. Net zo goed als gemeente Amsterdam nu ambtenaren achter de hand houdt om in te vallen. Een vraag van één van mijn vrienden van “Het Doesburgse overleg” was: “Hebben ze dan teveel ambtenaren?” Een goede vraag, waarvan ik het antwoord niet weet. Of een school, die ouders vraagt les te komen geven met de leuze van Pipi Langkous: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Een prachtige uitspraak, die bij kinderen in een klas faalangst sterk kan verminderen, maar als lokkertje om ouders voor de klas te krijgen mij iets te gevaarlijk is. Zo kan ik natuurlijk ook reageren om het pilotentekort op te heffen. “Ik heb het besturen van een vliegtuig nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.” Ik vrees toch, dat er weinig passagiers met mij mee willen. Piloot zijn is een vak, loodgieter zijn ook en leraar zijn is toch ook echt een vak, waarvoor je onder zorgvuldige begeleiding veel vlieguren voor de klas moet maken, om uiteindelijk startbekwaam te worden.

Nog meer goed nieuws. Afgelopen week met de collega’s van mijn school de Gouden Weken voorbereid. Wat een energie geeft dat. Dus pas maar op kinderen. De komende weken besteden we extra aandacht aan de groepsvorming. Doen we uiteraard het hele jaar al, maar dit is extra. Dit zouden de militairen ook best kunnen doen, want daar schijnt de groepscultuur ook nog niet helemaal optimaal te zijn wat betreft “grensoverschrijdend gedrag” (bron: Trouw 1 september 2018). Als je je vinger in de anus van een klager steekt, past dat vast niet bij een protocol over hoe om te gaan met klachten en klagers. Maar goed, ik moet toegeven, dat ik het protocol niet ken. In een organisatie met hiërarchie dient macht en tegenmacht in evenwicht te zijn.

Ook geniet ik steeds maar weer van Johan Derksen. Sommige mensen zie ik in mijn verbeelding geschokt kijken. Johan Derksen dat mannetje dat alles maar zegt in “Voetbal Inside”. Ja die. Waarom dan vraagt u zich nu uiteraard in vertwijfeling  af? Johan Derksen zegt alles, maar kan het ook hebben als anderen van alles over hem zeggen. Hij had vast ook, tegen alle regels in, de twee kinderen in Nederland laten blijven.

Nog meer deze week? Ja hoor, maar hier houd ik het even bij. Een fijne week allemaal.

Disclaimer: de tekst is hier en daar met lichte ironie geschreven.