ouderavond en imago
door
In die goede oude tijd toen corona nog een onbekend begrip was, verzorgde ik een ouderavond over pesten, cyberpesten en sociale veiligheid. Op de school aangekomen werd ik direct verwelkomd door de ouders en leerkrachten die deze avond organiseerden. In mum van tijd zat ik aan de koffie. Even later druppelden de ouders de school binnen. Altijd leuk om mee te maken. Sommige ouders druk kletsend met andere ouders en leerkrachten, anderen rustig afwachtend zittend op een stoel.
Terwijl de aula vol liep, nam ik achterin plaats naast een man. Hij had zijn jas nog aan. Hij zei: “Ik ben benieuwd wat die spreker (ik dus) straks te zeggen heeft. Als het niets is ga ik gewoon weg.” Ik vond het wel grappig, want de beste man had niet in de gaten, dat ik die spreker was. “Ja, waarom zou je blijven als het niets is”, zei ik. De man knikte. We waren het roerend met elkaar eens. De man ging verder. We babbelden nog wat, totdat de directeur van de school mij naar voren riep. Nadat ik mijn bijdrage aan de avond verzorgd had, nam ik na het dankwoord van de directeur weer plaats naast de man. “U heeft niet de benen genomen”, zei ik. Hij grinnikte. “Je ziet er niet uit als een spreker. Het klopte wel aardig wat je zei.” Helaas had ik geen tijd meer om te vragen hoe een spreker er volgens hem uitziet. Zijn beeld van een spreker was ongetwijfeld anders, dan mijn beeld. Ik ben eigenlijk wel benieuwd of zijn beeld nu gekanteld is, of dat hij mij als een uitzondering op dat beeld heeft gezien.
